تجربه و علم؛ راهگشاست

واژه‌های مشروعیت و مقبولیت در عرف اهل علم سیاست و حکمرانی از واژه های کلیدی و درحد مقدس است چرا که اگر نظامی فاقد مشروعیت و مقبولیت لازم باشد اصلا امیدی به بقاء آن نیست; اکنون بحث بنده در منشا مشروعیت و مقبولیت نیست, اگرچه بسیار هم مهم است و شایسته توجه. اما فعلاً بحث در این است که آیا در انتخابات پیش رو باید به مشارکت حداکثری مردم حساس بود و به دنبال حضور حداکثر حائزین شرایط شرکت در انتخابات بود تا از این رهگذر مشروعیت و مقبولیت نظام تثبیت شود و یا انتخاب فرد اصلح به عنوان رئیس قوه مجریه می بایست در راس توجه همگان و تصمیم سازان قرار گیرد و یا هر دو؟
بدیهی است اکثراً خواهیم گفت که هر دو, اما آنهایی که دارای تجربه انتخاباتی هستند می دانند که جمع این دو در غالب موارد امری ممکن اما سخت و دشوار است مگر اینکه خواص جامعه به صورت یکدست وارد گود سیاست و روشنگری شوند و الا تجربه ثابت کرده که ذهن و ضمیر و قوه تشخیص مردم در برابر تهدید و تطمیع قدرت طلبان منفعل است و در مقابل جادوی رسانه های متلون آسیب پذیر.
حال سوال این است که آیا خواص دلسوز و فرهیخته جامعه رنجور و شدیداً به زحمت افتاده ایران امروز به آن نقطه اجماع رسیده است و یا باز هم می بایست دو دوره چهار ساله را که سرنوشت جامعه و ملت به آن گره خورده است به انتخاب احساسی و یا ترس از سایه شوم جنگ و یا تحریم حواله کرد؟
,سخن در این زمینه زیاد و فراوان است امید که از هم اکنون تمام ابعاد و زوایای پنهان و پیدای این مسئله توسط اساتید محترم مورد بحث قرار گیرد.